Bilmediğim bir mantık hatası var bu işte
Aklımın kuyularına düşürdüğüm umutlarıma
Bir halatta sen sarkıt..
Çek beni çekebilirsen…
Sıkıca kavradım belini kavrar gibi
Şarabı göğüslerinin arasından akıtır gibi
Arzuyla çek umutlarımı…
Çek haydi çek daha yukarı..
Yıkılası umutlarıma bir tuzakta sen kur
Benim hücrelerine kurduğum gibi..
İhtiyar bir parça ekmek çıkarttı çantasından..Yolda yürümeye başladı.Bir ekmek parçasına muhtaç bırakılmıştı.Çok umrunda değildi lüks ziyafetler.O sadece sıtmadan ölen çocukları,savaşta ölen çocukları ve açlıktan ölen çocukları düşünüyordu.
Sakat bir adam gördü yol kenarında.
Açlıktan baygın düştüğü belliydi.
Elindeki ekmeğe baktı ihtiyar.Sonra sakat adama baktı.Ekmeğini kopartarak uzattı adama.Adam ekmeği tuttu ihtiyara bir çocuk gibi gülümsedi.İhtiyar yoluna devam etti.
Adam ısırdı ekmekten.Ekmeğin kırıntıları yere saçıldı.
Bir kuş geldi özgürlükler diyarından. Gagasıyla o kırıntıyı aldı ve yavrularına götürdü.Yavrular yediler daha özgür uçabilmek için..O gün geldiğinde uçarken kuşlar toprağa karışacaktı o kırıntı.
Yeryüzünü kirlettiğini sandığımız pisliğini bıraktı kuş yere.
Toprağa karıştı.
Bir ağacın köklerine hayat oldu .O ağaç elma verdi.Elmayı dalından kopardı çocuk.
Artık açlıktan ölmeyecekti..
Bir parça kırıntı değiştirirken dünyayı ihtiyar, umudunun tohumlarını bedenlere saçmaya devam etti.
